CORO
for piano solo & pre-recorded stereophonic tape
Geert Callaert, piano
ft. Els Van Laethem, voices
CORO: inspired by Luciano Berio's 31-song composition of the same name, George De Decker painted a cycle of 31 canvases. The key sentence Berio took as his starting point comes from a poem by Pablo Neruda: ‘Venid a ver la sangre por las calles’ (Come and see the blood in the streets) – a caustic reference to General Pinochet’s seizure of power in Chile in 1973.
For the exhibition of this cycle of paintings, De Decker wrote a composition for female voices. On the soundtrack, he incorporated vocal recordings of Els Van Laethem, Anne Marie Honggokoesoemo and Herlinde Ghekiere. At the request of pianist Geert Callaert, he added a piano part, so that CORO ultimately became a composition for solo piano, with a soundtrack with female voices.CORO is preceded by two new scores in the same sound idiom.
Part I consists of madrigals, in which the vocal parts always dialogue polyphonically – as a ‘coro’ – with the piano. The singer performing here is Els Van Laethem, who has been familiar with both contemporary and Renaissance music for many years. The finale is a ‘new’ madrigal: a vocal part composed by De Decker to a text from Carlo Gesualdo's fifth songbook: ‘S’io non miro non moro’.
The last painting – the outsider of the series – was given a musical counterpart. As a bridge to the CORO cycle, De Decker composed new music for Francesco Petrarch’s Sonetto XXXI.
Text: Guido De Bruyn / Translation: Stephen Smth
Musicians on tape
I Madrigali
George De Decker keyboards, singing bowls, Raf De Keninck clarinet, Berlinde Deman bastuba
Jan Kuijken cello, Bart Maris trumpet, Marek Patrman percussion, Hans Van Kerckhoven violin
Els Van Laethem vocals
II Sonetto XXXI
Sophie Baguet harp, George De Decker keyboards, Raf De Keninck clarinet, Thomas Frühauf cello
Michel Labruyère double bass, Julie Laureyn euphonium, Hans Van Kerckhoven violin
Kaat Vanhaverbeke accordion, Els Van Laethem vocals , Lode Vercampt cello
III CORO
George De Decker keyboards, Raf De Keninck clarinet, Herlinde Ghekiere vocals
Anne Marie Honggokoesoemo vocals, Hans Van Kerckhoven violin, Els Van Laethem vocals
Recordings made by; Ward Weis, Raf De Clercq, George De Decker
Recorded at Piano's Maene Ruiselede (BE) (March 2025)
Engineer, recording, mixing: Raf De Clercq
Mastering and recording musicians on tape: Ward Weis
Musical director, editing, mixing: George De Decker
Antarctica Records 2025 AR 69
An Antarctica Records production in collaboration with George De Decker
Cover photo & paintings: George De Decker
Photo (Geert Callaert): Guido De Bruyn
Translation: Stephen Smith
Geert Callaert plays on the Chris Maene Straight Strung Concert Grand CM//284
REVIEW
Waar stem en stilte samen klinken
written by Knopskaya
augustus 2, 2025
(Cultuurpakt)
Op het album Coro ontvouwt George De Decker een persoonlijke, stilistisch uitgepuurde muzikale wereld waarin ruimte, adem en resonantie centraal staan. De componist werkt hier niet in grote gebaren, maar in zorgvuldig gestructureerde miniaturen, waarin elke klank betekenis draagt. De muziek is vaak spaarzaam, maar nooit leeg—eerder geladen met onderhuidse spanning en poëtische intentie. Pianist Geert Callaert vertolkt dit repertoire met grote beheersing, gevoeligheid en aandacht voor de veelzeggende stiltes tussen de noten. Hij gaat daarmee in dialoog met de stemmen en klanken binnen de bij momenten kwetsbaar, mystiek klinkende klankopname.
George De Decker benadert zijn muziek met dezelfde gevoeligheid en aandacht voor textuur als zijn schilderkunst. Net zoals hij op het doek werkt met lagen verf, kleurvlakken en lichtval, creëert hij in zijn composities gelaagde klanklandschappen waarin stilte en geluid elkaar zorgvuldig afwisselen. Zijn muziek is als een abstract schilderij in tijd: niet gericht op directe verhalende expressie, maar op het oproepen van sfeer, ruimte en emotie door middel van subtiele nuances. Deze kruisbestuiving tussen visuele en auditieve kunst maakt zijn werk bijzonder coherent en doordacht. De piano en stem in Coro functioneren als penseelstreken en kleurnuances, waarbij elke klank en pauze zorgvuldig is geplaatst, alsof ze deel uitmaken van een muzikaal doek waarin luisteraar wordt uitgenodigd om telkens nieuwe details en betekenissen te ontdekken. Op deze manier verenigt De Decker zijn twee artistieke werelden tot een consistent, multidimensionaal oeuvre waarin beeld en geluid onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn.
De Madrigalen grijpen in de verte terug naar een vocale traditie, maar zijn hier volledig herleid tot essentie: een dialoog tussen piano en stem zonder woorden. De menselijke stem fungeert niet als drager van tekst, maar als expressief klanklichaam. De Decker evoceert echo’s van oude polyfonie in een hedendaagse taal die verstilt en vertraagt. De contrasten tussen de madrigalen zijn subtiel maar betekenisvol; elk deel lijkt een andere kleur op te roepen, een andere gevoelswereld. De stem zweeft als een verre herinnering boven de pianoklanken, alsof ze uit een andere tijd komt.
Sonetto is een werk dat zich stilletjes ontvouwt als een ingehouden overpeinzing. Het is geen letterlijke verklanking van een sonnet in literaire zin, maar eerder een introspectieve vorm, opgebouwd in een evenwicht tussen lyriek en structuur. De piano klinkt hier als een klankbord van emotionele schaduwen. Callaert laat de fraseringen ademen en toont een scherp gehoor voor de fragiele balans tussen stilte en beweging.
Het titelwerk Coro vormt het sluitstuk en emotionele zwaartepunt van het album. Hier wordt het minimale idioom nog verder uitgediept. De piano zoekt de grenzen van zijn resonantie op, terwijl de stem zich mengt met de stilte—niet als tegenpool, maar als verlengde. Er is geen traditionele opbouw of climax, maar een trage beweging naar binnen. De Decker schildert in klank, en Callaert begrijpt die beeldtaal moeiteloos. Hij raakt geen toets te veel aan, laat elke klank tot rust komen, alsof hij de ruimte zelf mee laat spelen.
Doorheen het hele album toont George De Decker zich als een componist die denkt in textuur, adem en resonantie, veeleer dan in melodie en ritme. Zijn werk nodigt uit tot aandachtig, verstild luisteren—geen muziek die zich snel prijsgeeft, maar die zich laag voor laag opent. Geert Callaert is in dit repertoire niet zomaar een uitvoerder, maar een medeschepper van sfeer en betekenis. Hij speelt met een zeldzame combinatie van technische beheersing en artistieke dienstbaarheid.
Coro is een bijzonder album waarin drie uitgepuurde vormen samen een coherente klankwereld vormen. De eenvoud is bedrieglijk: deze muziek vraagt intense concentratie, zowel van uitvoerder als van luisteraar. Wie zich eraan overgeeft, ontdekt een diepzinnige muzikale meditatie die lang blijft nazinderen.
+ + +
NRC 07 07 2025
